Dodawanie film na YouTube

Po zakończonej pracy graficznej nad filmem trzeba było wstawić go na youtube.

Krok po kroku:

• Na stronie głównej youtube znajduje sie opcja prześlij i właśnie tą opcje wykorzystałam 
• Następnie wystarczyło tylko czekać aż filmik zostanie opublikowany

Jak stworzyć filmik :)

Tematem będzie tworzenie filmu. Aby utworzyć film najpierw muszę stworzyć sobie scenariusz według którego będę go robiła. Tematem przewodnim jest wiosna i jej piękno. Musiałam nagrać kilku sekundowe filmiki, które następnie połaczyłam, stworzyły później ok. 2 minutowy film. Całość wykonałam w programie Movie Maker.

Nastęonie należy dodać muzykę , najlepiej jakąś żywą i wesołą, aby podkreślała że film dotyczy wiosny.

Efekt końcowy wygląda o wiele lepiej niż na początku. Tworzenie filmów to bardzo przydatna umiejętność.

Fotomontaż

1. Należy pobrać program z sieci i gdy już będzie na naszym komputerze trzeba go otworzyć.







2. Aby wykonać fotomontaż należy pobrać z sieci np.kota i tło- łąkę, aby wkleić to w programie i zmontować w całość.

3. Wystarczy wyciąć kota i wkleić na tle łąki, do tego wszystkiego tylko dołączyć napisz i pocztówka gotowa :)

Fotografia i Aparaty Cyfrowe.

Fotografia cyfrowa polega na zachowaniu wybranego kadru w postaci cyfrowej, a nie, jak w fotografii tradycyjnej, na utrwaleniu go na chemicznym nośniku światłoczułym. Do wykonywania zdjęć, w odróżnieniu od fotografii tradycyjnej (nazywanej nieprawidłowo analogową), gdzie stosuje się klasyczny aparat fotograficzny, służy sprzęt o odmiennej konstrukcji noszący nazwę: cyfrowy aparat fotograficzny.

Zalety fotografii cyfrowej: 

Natychmiastowy podgląd zdjęcia bez oczekiwania na wywołanie filmu.

Większe możliwości retuszu.

Małe koszty przechowywania dużej ilości zdjęć (jeśli pozostają w formacie cyfrowym, a nie jako odbitki).

Zdjęcia mogą być kopiowane bez utraty jakości.

Nie ma potrzeby skanowania zdjęć przed użyciem ich w komputerze.

Możliwość wydruku własnych zdjęć na drukarce, czasami nawet bezpośrednio z aparatu (bez użycia komputera).

Mniejszy rozmiar, niż w fotografii tradycyjnej

Możliwość dołączania do zdjęć dodatkowych danych (EXIF), takich jak data i czas wykonania zdjęcia, model aparatu, czas naświetlania, użycie lampy błyskowej itp. W nagłówku EXIF można zapisać również współrzędne geograficzne miejsca wykonania zdjęcia (dzięki zastosowaniu przystawek do aparatów z odbiornikiem GPS – dostępnych głównie w lustrzankach klasy średniej i wyższej – lub odbiorników wbudowanych bezpośrednio w aparaty kompaktowe).

Budowa aparatu cyfrowego

(układ optyczny tworzy obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD, CMOS), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje informacje o obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem 

analogowo-cyfrowym.

Dane w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu - zazwyczaj JPEG (kompresja stratna), TIFF (kompresja bezstratna) lub RAW (pełna informacja z matrycy aparatu) - w cyfrowej pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej lub na miniaturowym dysku magnetycznym lub optycznym) albo przesyłane bezpośrednio do komputera.

Najczęściej wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci typu flash).

Typy aparatów cyfrowych:

1. Aparaty kompaktowe - forma rozwojowa wywodząca się z analogowych aparatów kompaktowych, charakteryzująca się zwartą budową i niewielkimi rozmiarami oraz znacznym uproszczeniem i zautomatyzowaniem obsługi. Niewielkie rozmiary przetworników a co za tym idzie bardzo krótkie ogniskowe stosowanych obiektywów powodują, iż aparaty te charakteryzują się dużą głębią ostrości, co z kolei powoduje, iż niekiedy nie stosuje się w nich układów ustawiania ostrości.
2. Lustrzanki cyfrowe (ang. DSLR, Digital Single Lens Reflex), których konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej, gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24×36 mm. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz rzutowany na matówkę bezpośrednio z obiektywu aparatu poprzez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. W momencie robienia zdjęcia lustro unosi się, a światło kierowane jest bezpośrednio na matrycę.
3. Bezlusterkowce – aparaty, których główną cechą jest brak lustrzanego układu optycznego wizjera typowego dla lustrzanek, przy jednoczesnej możliwości wymiany obiektywów, co odróżnia je od pozostałych aparatów cyfrowych. Ich niewielkie rozmiary są możliwe do osiągnięcia dzięki usunięciu lustra i pryzmatu oraz zmniejszeniu odległości matrycy od obiektywu.

Aparat cyfrowy – aparat fotograficzny rejestrujący obraz w postaci cyfrowej.

Aparat cyfrowy zapisuje obraz podobnie jak informacje zapisywane są w pamięci komputera. Jego zaletą jest to, że otrzymane zdjęcia mogą być w prosty sposób modyfikowane na komputerze, a następnie drukowane w dowolnej liczbie kopii.

Karty pamięci, stosowane w aparatach cyfrowych jako nośnik danych, mogą pomieścić wielokrotnie więcej zdjęć niż błony fotograficzne, w związku z tym fotografowanie za pomocą aparatów cyfrowych jest znacznie tańsze i rzadko wymaga wymiany karty. Ponadto można wykonywać wiele próbnych zdjęć, a nieudane bez problemu i praktycznie bez kosztów usunąć.

Fotografia Analogowa

Fotografia analogowa – fotografia, w której nośnikiem obrazu są chemiczne materiały światłoczułe (filmy, błony, płyty, klisze,papiery itp.). W fotografii tradycyjnej dominuje fotografia srebrowa, czyli fotografia oparta na światłoczułych halogenkach srebra. Do fotografii tradycyjnej zaliczają się też szlachetne techniki fotograficzne wykorzystujące światłoczułe właściwości chromianów.

Budowa aparatu analogowego

Jedna z dwóch podstawowych odmian aparatów fotograficznych (drugą jest aparat cyfrowy). 

Podstawowe części składowe aparatu analogowego to:

1. * obiektyw fotograficzny
2. * migawka
3. * korpus światłoszczelny
4. * układ celowniczy
5. * mechanizm do przesuwu i wymiany błony fotograficznej
6. * elementy dodatkowe:
7. * gniazdo synchronizacji lampy błyskowej
8. * lampa błyskowa
9. * dalmierz
10. * światłomierz
11. * samowyzwalacz 

Materiały światłoczułe

Ogólne pojęcie oznaczające wszystkie wyroby wykazujące wrażliwość na światło, które są wykorzystywane w różnorodnych procesach fotograficznych. Należą do nich zarówno materiały wrażliwe na światło widzialne, jak również na bliską podczerwień i ultrafiolet.

Rodzaje:

klisza (błona fotograficzna)

taśma filmowa

matryca światłoczuła

poligrafia

Negatyw – odwrotność pozytywu, czyli oryginału. Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej.

W kopiowaniu brył negatyw jest symetrycznym odciśnięciem oryginału, czyli matrycą.

W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko „odwrócony”).

W fotografii kolorowej jest tym samym, co w monochromatycznej, lecz dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające.

 Pozytyw– odwrotność negatywu. W filmie, pozytywowa kopia pokazowa filmu na błonie fotograficznej do wyświetlania w kinie.

W fotografii, pozytyw jest obrazem fotograficznym odwzorowującym prawidłowo (zgodnie z rzeczywistością) obraz istniejący w naturze, a mówiąc dokładniej: odzwierciedla wprost proporcjonalnie różnice pomiędzy jasnością i barwą poszczególnych miejsc w fotografowanym obrazie.

Fotograficzne materiały pozytywowe dzieli się na:

pod względem podłoża:

przezroczyste (diapozytywy),

nieprzezroczyste (odbitki, najczęściej na podłożu papierowym lub plastikowym),

pod względem kolorystyki:

*czaro-białe

*kolorowe

Budowa komputera pc.

Komputer (od ang. computer; dawniej: mózg elektronowy, elektroniczna maszyna cyfrowa, maszyna matematyczna) – maszyna elektroniczna przeznaczona do przetwarzania informacji, które da się zapisać w formie ciągu cyfr albo sygnału ciągłego.

Mimo że mechaniczne maszyny liczące istniały od wielu stuleci, komputery w sensie współczesnym pojawiły się dopiero w połowie XX wieku, gdy zbudowano pierwsze komputery elektroniczne. Miały one rozmiary sporych pomieszczeń i zużywały kilkaset razy więcej energii niż współczesne komputery osobiste (PC), a jednocześnie miały miliardy razy mniejszą moc obliczeniową.

Małe komputery mogą zmieścić się nawet w zegarku i są zasilane baterią. Komputery osobiste stały się symbolem ery informatycznej i większość utożsamia je z „komputerem” właśnie. Najliczniejszymi maszynami liczącymi są systemy wbudowane sterujące najróżniejszymi urządzeniami – od odtwarzaczy MP3 i zabawek po roboty przemysłowe.

Podstawowe elementy komputera

Większość współczesnych komputerów opartych jest na tzw. architekturze von Neumanna (od nazwiska Johna von Neumanna), tj. składa się z trzech typów podstawowych elementów:

procesora – podzielonego na część arytmetyczno-logiczną czyli układu, który faktycznie wykonuje wszystkie konieczne obliczenia oraz część sterującą (często obok CPU obecny jest także GPU, czy procesor dźwięku).
pamięci RAM – (od ang. Random Access Memory) czyli układy scalone, które przechowują program i dane (umożliwia to m.in. samo modyfikację programu) oraz bieżące wyniki obliczeń procesora i stale, na bieżąco wymienia dane z procesorem
urządzeń wejścia/wyjścia – które służą do komunikacji komputera z otoczeniem.

Płyta główna Jest ona ważnym składnikiem komputera, na którym umieszczane i podłączane są wszelkie elementy zestawu komputerowego. Poniżej został ukazany obrazek z aktywnymi obszarami dzięki którym możesz wybrać to co cię interesuje.

Karta graficzna

Jej zadaniem jest przetwarzanie danych podawanych przez komputer do postaci zrozumiałej dla monitora .Liczba wyświetlanych jednocześnie kolorów zależy od możliwości zainstalowanej w komputerze karty graficznej.
Naturalnie wraz ze wzrostem liczby kolorów maleje szybkość przetwarzania obrazu. Rozdzielczość obrazu mówi o tym, z ilu punktów (pikseli) się on składa. Jej wartością jest liczba punktów obrazu w linii pomnożona przez liczbę linii. Im wyższa jest ta wartość, tym ostrzejszy obraz możemy uzyskać. Za standard w Windows przyjmuje się rozdzielczość 800/600 punktów. Żaden komputer PC nie nadaje się do pracy bez karty graficznej. Jakość obrazu zależy przede wszystkim od jego częstotliwości odświeżania: im częściej odświeżany jest w czasie jednej sekundy obraz, tym spokojniej jest on postrzegany przez ludzkie oko(nie zauważalne jest migotanie obrazu). Częstotliwość odświeżania obrazu mierzona jest w hercach. Aby otrzymać w pełni stabilny obraz , konieczne jest co najmniej 72-krotne (72 Hz ) odświeżenie obrazu w ciągu każdej sekundy.

Camera obscura

Camera obscura (łac. ciemna komnata) – prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego.
Camera obscura bywa nazywana również ciemnią optyczną lub kamerą otworkową.

Fotografia otworkowa – technika wykonywania zdjęć przy pomocy aparatu typu camera obscura.

Budowa i zasada działania.

Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3–1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony (lub powiększony) obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.

Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.

Tworzenie kamery otworkowej

Do zbudowania kamery potrzebne jest pudełko lub puszka, czarny materiał do wyłożenia wnętrza pudełka, aby uniknąć wewnętrznych refleksów, oraz folia aluminiowa, w której należy zrobić dziurkę pełniącą funkcję obiektywu. W pudełku trzeba wyciąć otwór, a następnie od środka nakleić zakrywającą go folię aluminiową. Folia umożliwia zrobienie bardzo małego otworu, np. przez nakłucie igłą. Wielkość otworu powinna być w granicach 0,1–0,3 mm.

Metodę wyliczenia optymalnej średnicy otworu określił Jozef Petzval. Wzór rozwinął Lord Rayleigh i w tej postaci jest stosowany nadal:

gdzie:

– średnica otworu,

– ogniskowa (odległość od otworu do obrazu),

– długość fali światła w metrach.